نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دانش اموخته سطح دو حوزه علمیه و دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق
چکیده
این مقاله بحثی میانرشتهای بین فقه و زیباییشناسی است؛ در معنای عام خود معادل فلسفه هنر است و به بحث از هستی و چیستی زیبایی میپردازد. زیبایی غیر از پذیرش احکام هنری و زیباشناسانه، متعلق حکم فقهی نیز قرار میگیرد. یکی از موارد تعلق حکم فقهی به زیبایی مسئله مرجحات امامت جماعت در نماز جماعت است که در روایات و منابع فقهی با عنوان «صباحت وجه» و «زیبایی رخسار» بدان اشاره شده است. با تتبع فقهی و بررسی و اقوال فقها از قدما تا متأخرین، مقاله حاضر مسئله را از منظر صدر المتالهین در باب زیبایی بررسی و کمال زیبایی ظاهری از منظر صدرا تثبیت میکند و با استفاده از استشهاد صدرا به همین فرع فقهی در آثارش برای کمال بودن زیبایی، پیوندی قابلاعتنا در مناسبات فقه و زیباییشناسی برقرار و ثمراتی در فقه برای آن بیان میکند.
[
کلیدواژهها